Lurøy [lu:r2øya] øy i Nordl. Innb. lurøyværing. Norr. Lúðrøy, der førsteleddet er norr. lúðr m ‘uthola stokk (kiste), kvernbenk, blåseinstrument’. Ordet finst som fjellnamn og namn på langvorne høgder, og har gjennom desse vorte nokså vanleg som gards- og plassnamn, både sms. og usms. «Formen på fjellene osv. lar en formode at det i mange tilfelle er assosiasjon med en møllebenk, som har gitt opphav til navnet» (MM 1952). Førsteleddet i L. kjem frå det ca. 700 m høge Lurei- el. Lurifjellet (til dels kalla Luren), som fyller ein stor del av øya. H. Christiansen (MM 1946) trur helst fjellet er samanlikna med lúðr ‘kiste’. → Luranuten. Som namn på skjer og båar har vel Luren opphav i hørsleinntrykk, same opphav har kan hende fossenamnet Lurfoss.§§§Litt.: H. Christiansen i MM 1946 s. 62-63 og 1952 s. 113-14. P. Hovda i NoB 1962 s. 176. F. Myrvang i Lurøyboka 1994-95 s. 108. KA¤