Vik [vi:k] komm og tettstad i SogFj. Prep i, innb. viking og vikjamann. Norr. Vík, som er norr. vík f (fleirt. víkr) ‘vik, fjordbukt’, også brukt om elvebukter og om ymse innbøygar i terrenget på land. Ordet har samanheng mednorr.  víkja vb ‘vike’ og tyder eigentleg ‘stad der lendet vik tilbake’. Her er V. berre kjent som bygdenamn. I mellomalderen (1427) også skrive «Uikabygdh». Først har vel namnet vore brukt om den store vika ved kyrkja. V. er gardsnamn mange stader, ofte usms. (→ Vika, → Vikane, → Vike, → Viker,→ Vikum), men enda vanlegare som sisteledd i sms. gardsnamn. Som sisteledd har det somstad vorte til -vi.¤