Vågå [vå2gå] komm i Oppl. Prep på (hos yngre i), innb. vagver. «a Vaga» 1313. På grunnlag av utt. og mange gamle skriftformer kan ein stille opp som norr. form Vaga. Dette er sikkert ei bøyingsform av nominativ *Vagi m. M. Olsen set (MM 1919 s. 5-9) *Vagi tilnorr.  vega vb ‘føre, transportere’, skyld med m.a. veg m, og tolkar bygdenamnet som ‘ferdavegen’, av di det her frå gammalt var ei viktig veglei mellom Gudbrandsdalen og Sogn. Til V. er laga namn som Vågåmo, po. og tettstad, og Vågåvatnet, innsjø. JS¤