Ørsta [ør1sta] dat. [ør1stIn9e] komm og pr.gj. i MogR. Prep i, innb. ørsting. Opphavleg fjordnamn, «i Œrstr» (dat. eint.) 1385, norr. *Œrstr m(?). Ø. er i dag sterkt hokjønnsord. P. Hovda har tolka Ø. som ‘den vindharde’. Dette høver realt, men den språklege grunngjevinga er nok tvilsam. Ein annan etymologi som høver språkleg og realt, gir tydinga ‘den bårete, snøgge’ (p.g.a. vind og straum). - Tolkinga til Vågslid (Allkunneboka 10) er rang. Til Ø. er laga Ørstafjorden [ør2stafjå:rIn9] fjord i Ø.§§§Litt.: P. Hovda i MM 1955 s. 132-33. ON¤