NSL:

gno. berg n., av eit gammalt germansk *berga- med tyding ‘høgd’. I norske namn er likevel b. primært knytt til «klippegrund» (Rygh) eller ‘høgd med nake berg’, ikkje til bakke eller høgd generelt. Mykje vanleg både i natur- og gardsnamn. Som gardsnamn ofte i dat. Berge o.l., ut frå gno. preposisjonsuttrykk som undir Bergi, eller i fleirt. Berger, Bergan (b. form) o.l. Overgangen til hokjønnsforma gno. Bergar i fleirt. er svært gammal i slike namn. Som sisteledd i gardsnamn har b. i dag ofte uttaleformer som -ber, -bør, -bår, -bar(g). Nærskyldt er bjørg f, gno. bjǫrg, som eigentleg er fleirt. av berg n. Etter bruken i stadnamn ser bjǫrg ut til å ha vore nytta særleg om høge, bratte berg. Som sisteledd i gardsnamn no vanleg -bjør.

Litt.: NG Indl s. 43 og s. 11. Kr. Hald i KLNM I sp. 651-53. JS

 

 NG:

Gno. berg n. (Gen. bergs, Dat. bergi, Flt. i Gårdnavne bergar f.) 'Berg, Klippegrund'. Vokalen er i Nutidens Udtale i Stedsnavne ofte ændret, især, hvor det er brugt som sidste Led, og i den sydvestlige Del af Landet. Berg kan således blive til bør, bor (åbent o), barg, bar (de to sidste Former i Ryfylke, når Ordet bruges som andet Led). Formen bjarg synes ikke at

forekomme i norske Stedsnavne, uden det skulde være i Sammensætningen Bjargvin, Bjǫrgvin, der dog lige så godt kan forklares af bjǫrg f. Sammensætninger med vin og heimr findes.