NSL:

våg m, gno. vágr m ‘våg, bukt, vik’, i gno. også om ‘hav, sjø’. Jf. innsjønamnet → Elvåga og nyno. dial. våg f ‘bølgje, sjøgang’. Ordet våg skal ha grunntydinga ‘røre, lyfte’. I gardsnamn finst ordet langs kysten frå Tel-Agd, særleg vanleg frå Rog og nordover. Usms. finst former som Våg, Våg´en, Våg`e (dat. eint., også skrive «Voie, Vøie» o.l.), Våg`a (ub. fleirt.) og → Vågan. Ordet er ofte første- eller sisteledd i sms. namn. Som sisteledd også avslite til -vå og -vår (fleirt.). Førsteledda er av ymse slag, ofte gardsnamn, rnange fortel om fangst og fiske (Hå-, → Kval-, → Lakse-, Sei(a)-, Sel-, Vei- < gno. veiðr f ‘fangst’.

Litt.: NG Indl s. 84 og dei ymse fylkesbanda. KA

 

NG

vágr m. (Gen. vágs, Dat. vági, Flt. vágar) ’Våg, liden Bugt’, gjeme en noget indelukket. Findes i en Mængde Gårdnavne, usms. og sms. I en enkelt Sammensætning med vin (Vágsin, nu Voksen i Aker), derimod ikke med heimr. Vágs- som første Led bliver nu gjeme udtalt Våks- med kort Vokal, hvorfor man kan se skrevet Voks-, Vox-. Hvor Navnet har Dativform i Ental og udtales Våje, skrives undertiden Voie, Voje, Vøie. Som andet Led afkortes vågr ofte til -vå (i enkelte Tilfælde til -va) og vågar til -vår.